اشعار

خود را به خواب ميزني اي بنده تابه كي           هي توبه پشتِ توبه،سرافكنده تا به كی

دنـيا وفــا نــكــرده، وفـا هـم نمي كـند            با زرق و برقش ازغم دل،كم نمي كند

ازحوضِ نور،كي به رخت آب ميـزني            كي دست رد به سينۀ اين خواب ميـزني

اي بنده جزء  براي خدا بنده گي نكن            کج می روی،لجاجت ویک دنده گی نکن

بنده در اوج ِ  فاجـعـه زانو  نمی زند            غيراز خدايِ خود به كسي رو نمي زند

عقلت مگـر به شايد و بـايـد نمي رسد            بارِ كجت به مـنزل و مقـصد نمي رسد

تيشه نزن به ريشــۀ خود بنده ي خدا            بیراهه می روی، مـشو شـرمنــدۀ خـدا

جاي غم ِ بهشت، غمِ پول مي خوري            بيچاره اي كه مثل پدر گول مي خوري

بيهوده هي براي دلت كيسه دوخـتــي            بـاغ بهـشت را به جـوِ ري فـروخــتـي

ای ورشکسته،بیش تر از این ضرر نده            لحظه به لحظه عمر خودت را هدر نده

شبهاي قدر فرصت خوبيست؛ گريه كن            آيا زمان توبه ي تـو نيست گریـه کـن

شبهاي قدر فرصت خوبيست؛توبه كن            بین تو و خدا كه كسي نيست توبه کن

شبهاي قـدر نــالــه بـزن بـي معطـلي            دستم به دامنت، مددي مرتضي علـي

شبهاي قدر اشك تو را كــوثـري كنـد            زهرا براي شيعه ي خود مادري كند

جا مانده اي ز قافله،هيهات، گریه کن           امشب براي عمــۀ سـادات  گريه كن

شايد خــدا به حالِ خرابت نظاره كرد           پرونده ي سياه تو را پـاره پــاره كرد

مانند ســوزِ صبحِ مــه آلـود مي رسـد           وقتي نمانده است، اجـل زود مي رسد

باید روی! به فكرِحساب و كتاب باش           فكر فشارِ قبر و سؤال و جـواب باش

شبهاي قبر، تيره تر از كرده هاي توست           مهتاب روشنش سفر كربلاي  توست

بي نور عشق، قبر تو دلگـير مي شود           امشب بگير تـذكره را، ديـر مي شود

ای تشنه لب، ز دست سبو آب را بگير           امشب به گريه دامن اربـاب را بگيـر

آن گــدایـی که سـر کوی تو جایی دارد          در سر سفـره ی تو آب و غـذایی  دارد

تو نه آنی که ز خود دور کنی سائل را          یـار آن است که پـیـوسـتـه عطایـی دارد

پیش اغیار شـکـستن نبُـوَد در خـور مـا          دل چو بشکست به پیش تو بهــایی دارد

در هیاهــوی دعا ناله ی من گـم  نشود          هر نوا گــوشی و هـر گوش نوایی دارد

با تو یک رنگ نشد قـلب و زبانم آخـر           بس که این بنده به هر لحظه هوایی دارد

با همه معـصـیـتـم نام مـرا خط  نـزدی          نــازم آن یار که گـسـتــرده سَـرایی دارد

بخشش و لطف تو جرات به گناهش داده          بـنـده ات تا که خـطاپــوش خـدایـی دارد

آی اهل رمضـان جا مگـذارید  مـرا           بـال من ریخـته تنـها مگــذارید مـرا

سر مجنون شدنم خـار به پایـم رفتـه           باز در کوچـه ی لیـلا مگذارید مـرا

قطره ای هستم از رود عقـب افتـادم           در ره وصل به دریـا مگذارید  مرا

دست گیـرید ز من دست نـیـنـدازیدم           پاک بــازان به تماشـا مگذارید  مرا

بعد سی روز چو بخشوده نباشم چه کنم؟           باز شــرمنده و رســوا مگذارید مرا

چقدر دست گرفتی در این یکـماهـه            بعد ازاین هم به خودم وا مگذارید مرا

بر روی دست ماندن این بارها بس است           غیر از تو رو زدن به خریدارها بس است
در لـطف تــو تحـمـل آه فـقــیر نــیست           فـیــاض را صـدای گرفتار ها بس است

این نفس مانع است، خودت برطرف نما           بین من و تو چــیـدن دیـوارها بس است
من بــندگی ز تــرس جــهــنـم نمی کنم           بنده شــدن بخــاطــر اجبـارها بس است!
خــیــلی گنــاه می کنم و تــوبه می کنم           دیگربس است اینهمه تکرارها، بس است

این بار را بخـر که دگر راحـتــم  کنی           بیهـوده رفــتــن سـر بـازارهــا بس است
تو سفـره را برای هـمه پـهــن می کنـی           در مهربــانـی تو همین کارهـا بس است
ما را بهشت هــم نبـر ، اما قـبــول کن           لبـخـنـد تو برای گــنـه کـارها بـس است
آری فــقــط حـسـیـن مــرا رد نمی کـند           از این به بعـد رفـتـن دربـارها بس است

سفره ی اشک مرا قــابــل مهمانـی کن            در قــدمگـاه دلم قصد  چـراغــانـی کن

حضرت دوست مرا معتکف یـادت کن            نعمت قرب به این سـائـلت ارزانی کـن

مثل خورشیدی و نور کرمت کم نشود             به گدا از در شــاهانه ات احسانـی کن

کعبه ی ذکر تو را مُحرم حج سـحـرم              به منـایـم بـبــر و نـیـت قــربــانی کـن

خاطر مثـل گــلت کـاش مکـدر نـشـود             نظر لطف بر احـوال پــریـشــانی کـن

دوش در بین مناجات به من می گفتی             ای پسر پیر شدی ترک هوسـرانی کن

روزه و ذکر و نماز تو به دردی نخورد             توبه مردانه از این طرز مسلمانـی کن

دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت           رفته رفته دل ربود از من خدایم را گرفت

چـشمـۀ اشکـم نمی جـوشد، نمی دانم چـرا           من چه کردم که خدا حال بکایم را گرفت

من به دنـبــال اجــابت بـودم امـا عـاقـبـت           لـذت گـوشـه نـشـیـنـی و دعایـم را گرفت

بازی دنیاست گر بی درد و غـم بـار آمدم           بـدتـر آنکه این دل درد آشـنـایـم را گرفت

روزگاری آرزوی من شهـادت بود و بس          بعد آن دوران، زمان، حال و هوایم را گرفت

در میان قلب خود هر روز زائر می شدم           آه، شیطان رخنه کرد و کربلایم را گرفت

من بدی کردم، زمین خوردم، ولی ارباب بود           که میان روضه هایش دست هایم را گرفت

مـاه رحـمـت شده پـیـدا لکَ لبّیک خـدا            «استجابت» شده معـنا لکَ لبّیک خـدا

مـاه ها در پی مـاه رمـضـانـت بــودیم            شـد روا حـاجـت ماها لکَ لبّیـک خـدا

تا شـود روزی ما لـقـمـۀ نـان سـحـری            پهن شد سـفــرۀ نـجـوا لکَ لـبّیک خـدا

لایـق این هـمـه اکـرام نـبـودیـم اصـلاً            این چه سرّی است خدایا لکَ لبّیک خـدا

با وجودی که خـطـاکاری ما را دیـدی            بـاز آغـوش کـنـی وا لـکَ لـبّـیک خـدا

گرمی دست نـوازشـگـر تو باعث شـد            که دل مرده شــد احـیـا لکَ لبّـیک خدا

وقت آن است کمی خـانـه تکانی بکنیم            تا شـوی در دل ما جـا لکَ لبّیک خـدا

قطره ای بیش نبودیم که یک موج دعا            وصلمان کرد به دریـا لـکَ لبّیک خـدا

تا که گفتیم «حسین» فاطمه هم گفت حسین            چه بساطی است مهیّا لکَ لبّـیـک خـدا

نمک سـفـرۀ امشب شده با اذن حسیـن            روضۀ حضرت زهـرا لکَ لبّیک خدا

تا که افـتـاد زمین محسن او هـم افـتـاد            ناله اش سوخت علی را لکَ لبّیک خدا

دوباره سفرۀ اشک است و فیض ماه خودم            دوبـاره نـیـمـه شـبـی و بسـاط آه خـودم

رسیدم اول کاری که مـعـتــرف بـشوم            نـشان به کـس نـدهـم نـامـۀ سیـاه خودم

کسی به جز تو خبردار نیست از حالم            میان محـکـمه آرم که را گـواه خـودم؟

قـشـون اشک فـرستـاده ام به درگـاهت            ذلـیـل عــفـو تـوأم با همه سـپــاه خودم

به من تو راه نشـان دادی و نـفـهـمـیدم            فقط دویـدم و رفتم به  کـوره راه خودم

چه ظلم ها که نکردم به خود در این دنیا            چه چوب ها که نخوردم من از نگاه خودم

حـیـا نکـردم و دنبـال مـعـصیـت رفتـم            شدم من عبد فراری و دل بخواه خودم

چه صبر داری و خسته نمیشوی از من            خودم که خسته ام از این همه گناه خودم

تمام ترس من این است مرگ من برسد            که پی نبـرده ام آن دم به اشتـبـاه خودم

به دست های خودم ساخـتم قفس هـا را            ببین که حـبس شدم در میان چاه خودم

" بجز حسین مرا ملجا و پناهی نیست"            بگو به من که: بیا بـنـده در پنـاه خودم

میان قبر بگویم حـسـیـن و گــریـه کنم            دلم خوش است به این اشک گاه گاه خودم

شبها که گرم اشک و مناجات می شویم            شـایـد شـبـیـه مـادر ســادات می شـویــم

از نور فـاطـمه به سحـر فیض می بریم            تا مـعـتـکـف به کـنج خـرابات می شویم

مـا آمـدیــم تـا کـه گــرفــتـارمـان کـنـی            زلـفـی نشان دهی همه اثـبـات می شویم

لـب وا نـکـرده برگـۀ عـفـو تو می رسد            از این همه گـذشـتـن تو مـات می شویم

این نفس ، دست از سر ما که نمی کشد            در عمر خویش خرج مکافات می شویم

ذکر "علی علی" است که آزادمـان کـند            وقـتـی اســیــر دام بــلــیـات می شـویــم

حـق مـن است تـا بـزنـی ام، نـمی زنـی            با چـشم رحـمـت تو مـراعات می شویم

با روضۀ حسین ز بـس گـریه می کـنیم            غافل ز عرض کردن حاجات می شویم

هرچه صلاح ماست به کشکول مان بریز            ورنـه گـدا به شـیـوۀ عـادات می شـویـم

درپیش روزی است که انگشت بر دهان            حسرت نصیب از این همه اوقات می شویم

بــاور نمی کـنـیــم که با بـودن حـسیــن            در آتــش عـذاب مجـازات مـی شــویــم

تا مرگ ما رسد، عـلـی از راه می رسد            آمـاده پس بـرای مــلاقـات می شــویــم

چه شبهایی که پرپر شد چه روزائی که شب کردم           نه عبرت را فراخواندم نه غفلت را ادب کردم

برات من شبی آمد که در آیـیـنه لرزیدم            شب قدرم همان شب شد که در زلف تو تب کردم

تمام من همین دل بود، دل را خون دل دادم            تمام من همین جان بود جان را جان به لب کردم

دعایی بود و تحسینی، درودی بود و آمینی            اگر دستی بر آوردم، اگر چیزی طلب کردم

تو بودی هر چه اوتادم اگر از پیر دل کندم            تو بودی هر چه اسبابم اگر ترک سبب کردم

نظر برداشتن ازخویش بود و خویش او بودن            اگرچیزی به چشم ازعلم انساب و نسب کردم

الهی عشق درمن چلچراغی تازه روشن کن            ببخشا گر خطا رفتم، ببخشا گر غضب کردم

امشب ای خالق یکتـا همه را می بخشی           در شب قدر، خـدایـا هـمه را می بخشی

ای کریمی که همه ریزه خور خوان توأند           سفره ات هست مهـیّـا همه را می بخشی

ز چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف           می کنی بـاز مــدارا هـمه را می بخشی

به علی،احمد و زهرا،به حسین و به حسن           تو،به این حُرمت اَسما همه را می بخشی

مِهر و کینه دو پر و بال عروج دل ماست           به تــولّــی و تــبـرّی همه رامی بخـشی

شیعۀ حیدر و آتش؛ چـقـدَر بی معناست           مـطـمـئنّم که به مولا همه را می بخشی

دست خالی نـرود هیـچ کسی از این جا           تو در این لیلـۀ احـیـا همه را می بخشی

آن قدر لطف و عنایت به همه داری که           نه فـقـط اهل دعـا را همه را می بخشی

یک نفر گر که دعایش به اجـابت برسد           شک ندارم که تو یکجا همه را می بخشی

به خدایی تو سـوگـند که در وقـت سحر           وسط گـریـه و نـجوا همه را می بخشی

پر تـوبـه بده تا سوی تو پـرواز کنم ...           تا ببـینم که چه زیـبـا همه را می بخشی

من زمین خورده ام امّا نه شـبـیـه عبّاس           به زمین خوردن سقّا همه را می بخشی

فصل رمضان جز به خـدا کـار نـدارم            غـیــر رطـب اشـک به افـطـار نـدارم
افـســوس کـه ایـام خـدا رفـت زدسـتـم            زین غصه به جز چشم گهر بار ندارم

گـفـتـم رخ دلـدار در این مــاه بـبـیـنــم            چـشـمــی که شود لایـق دیــدار نـدارم
از بغض شکسته دل خـونـم چه بگویـم            در بی کسی ام غیر تو غمخوار ندارم
من خسته شدم از خود و این نفس پرستی            یا رب مــددی، جــز دل بیـمــار ندارم
هر وقت که مشغول مناجات تو گـشتم            آن دم به جهـان غصه ی بـسیـار ندارم
صد قافله رفت و من بـیـچـاره بـمانـدم            زیـن درد به جــز آه گهــر بـار نـدارم
بر سیب دلم آفت عصیان چو ضرر زد            آن مــیــوۀ کــالــم که خــریـدار نـدارم
گــر آمده ام بر ســر بــازار مـنـاجـات            جز عشق حسین درهم و دیـنـار ندارم
گر سـائـلم، صاحب خـانـه تو کـریمـی            من دست گــدایــی سوی اغـیـار ندارم

آقا بیا که بی تو پـریشان شدن بس است           از دوری تو پاره گریبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شـادی پذیـر نیست           یوسف!ظهور کن که پریشان شدن بس است

عـقـوب دیــده ام چه قَـدَر منتـظر شود؟           یعنی مقـیم کـلبـۀ احزان شدن بس است

گریه، فراق، گریه، فراق، این چه رسمی است؟!           دیگربس است این همه گریان شدن بس است

مـوی سـپـیـد و بخـت سیـاه مـرا بـبـیـن           دیگر بیا که بی سر و سامان شدن بس است

تا کی گـنـاه پـشـت گـناه؛ ایّهـا العـزیز؟           تا کی اسیر لذّت عصیان شدن؛ بس است

خـسته شدم از این همه بازی روزگـار           مغلوب نفس خاطی و شیطان شدن بس است

سـر گـرم زنـدگـی شـدنـم را نـگـاه کن           بر سفره های غیر تو مهمان شدن بس است

یک لحـظه هم اجـازه ندادی بـبـیـنـمـت           گفتی برو که دست به دامان شدن بس است

باشـد قـبــول می روم امّـا دعـای تـو...           در حقّ من برای مسلمان شدن بس است

دست مرا بگـیـر که عـبـدی فــراری ام           دست مرا بگیر، گریزان شدن بس است

اِحـیـا نـمـا در این شب اَحــیـا دل مــرا           دل مردگی و این همه ویران شدن بس است

آقـا بـیـا به حـقّ شـکــاف ســر عــلــی           از داغ هجرت آتش سوزان شدن بس است

باز کن در که گـدای سحرت برگشته            عبد عصیان زده و در به درت برگشته

بندۀ بی خِـرد و خـیـره سرت برگشته            سفره را چیدی و دیدم نظرت برگشته

اصلاً انگـار نه انگــار گـنه کارم من

به تو اندازۀ یک عـمر بدهـکـارم من

گرچه آلـوده ام و خــوار ولی برگشتم            طـبـق آن فـطـرت پاک ازلی برگشتم

دیدم از غـیر درت بی محلی، برگـشتم            دستِ پُر هستم و با نام عـلـی برگـشتم

از عقوبات من غم زده تعـجـیل بگیر

عـبـد آلـوده؛ پشیمان شده تحویل بگیر

بنده وقتی که فرو رفت به مرداب گناه            خواست از چاله در آید ولی افتاد به چاه

وای از دست رفیقی که مرا برد ز راه            من زمین خوردم و او جای دعا کرد نگاه

حـرف پرواز زد اما همه طنازی بود

دوستت دارمِ آن دوست،دغل بازی بود

هیچ کس با دل من هم دل و همراز نشد            این در آن در زدم اما گره ام باز نشد

این پر سوخته وقـتی پـرِ پــرواز نشد            ســدّ راه گـنـه خــانــه بـرانـداز نـشـد

ناگهان هـاتفی از سوی خـدا گـفت بیا

گـفتم آلوده ام و پُر ز خـطـا گـفت بیــا

حال من آمـده ام حـالِ مـرا بهـتـر کن            دیگر از دست خودم خسته شدم باور کن

با چنین بنده که داری به مدارا سر کن            دم افـطـارم و مـستم ز مـیِ کـوثر کن

کوثر از اشک حسین است خدا میداند

که علی ریخـته و فـاطمه می گـریانـد

گرچه اندازۀ یک کوه گنه سنگین است            آشتی با تو همیشه مزه اش شیرین است

سفره ای را که تو چیدی چقدر رنگین است            آخر کار هر آن کس که بیاید این است

اولین قطرۀ اشکی که ز چشمت ریزد

بهر امداد به او فـاطـمـه بر می خیـزد

ما که لبریز غم و غصه و آهیم هنوز            رمضان آمده و غرق گـنـاهـیم هنـوز

رانده از عـالـم و آدم شـده ایم آقا جان            بی کس و خسته و بی پشت و پناهیم هنوز

دستمان را تو گـرفتی که بیاییم به راه            ولی افسوس که ما در ته چاهیم هنوز

ما خجالت زده ی لطف تو هستـیم آقا            لیک غفلت زده با روی سیاهیم هنوز

با همین روی سیاه و دل نـاپـاک اقــا            به خداوند قسم چــشم به راهـیم هـنوز

هرشب ماه مبارک به خـدا گــریه کنِ            روضه های شه بی یار و سپاهیم هنوز

مرده ایم و ز دم گرم تو جان میخواهیم            یک سفر کرببلا در رمضان میخواهیم

ایمان ما دو نیـمـه شد ونان ما دو نـیم            دست من و نـگــاه تو یا سیّـدالـکـریـم

روحـم تمام زخـمـی و جـانم تمام درد            یک امـشبـم بـبخـش به آرامش نسـیـم

از شعله های روز قـیـامت رها شدیم            افـتـاده ایم بـاز در این ورطـۀ جحـیـم

چیزی بگو شبـیه سخـن گـفـتـن شبـان            حکمی بده به سـادگی حکـمت حکـیـم

ما راهیان کوی چپ و راست نیـستیم            مـا راست آمـدیـم ســر راه مـسـتـقـیـم

ما عـاشـقـان شـهـید تو هستــیم تا ابـد            ما سالـکـان مـریـد تو بـودیم از قـدیـم

برقی بگو وزان شود از سمت یا لطیف            اشکی بگو فرو چکد از ابر یا کریــم

ما را ببر به رویت لبخـند عیــد فـطر            ما را بخوان به خلوت یا رب و یا عـظیم

الهی این من این جـرم و خطایـم            رهَـم دادی، مـکـن دیگـر رهایـم

بگیر از من مرا، امــا نه از خود            بـسـوز اما مسـاز از خود جـدایم

تو را گم کردم و خود گشته‌ام گم            صدایـم کـن صـدایــم کن صدایـم

به من گفتند از اول عبد «هو» باش            چه بـایـد کـرد من عـبــد هــوایـم

تو آن ربّی که با عبـدت رفـیـقـی            من آن خـارم که بـا گـل آشـنـایـم

گـنـه کـردم، نکـردم شــرم از تو            نـمی‌دانـم کجـا رفــتــه حـیــایــم؟

خـجـالـت مـی‌کـشـیـدم بــازگـردم            تو گـفتی بـاز هـم ســویت بـیـایـم

نـبـودم عـبــد؛ تا عـبـدم بخــوانی            نـگـویـم بــنــده‌ام، گـویــم گـدایـم

سیه رویم مگر از لطف و رحـمت             بــشـویـی بـا غــبـار کــربـلایـــم

از آن بر خود نـهادم نام «میثـم»            که بخـشـی بـر عـلـی مرتـضـایـم

غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته         گریه ها از پای او را اینچنین انـداخته

مادری کرده برای بچه های فـاطمـه          خــویش را پـای امیـرالمومنین انداخته

ار فرزند او فدای پنج تن آورده است         سفره ی نذریست که  ام البنین انداخته

مادر قـدیسه ی  لب تشنه های کربلا         گریه اش لرزه تن روح الامین انداخته

مادر باب الحوائج دارد از دریـا گله         چون که دریا روی او را بر زمین انداخته

باورش هرگز نخواهدشد عمود بی حیا         پهلـوان شهـر را از روی زین انـداختـه

اوشنیده زینبش افتاده روی خاک ها         یک نظر بر سـاقی نیـزه نـشین  انداخته

شرمسارش بوده ساقی، چون که دیده خواهرش            پـوشیـه بر صورتش با آستـیـن انـداختـه

سلام ما به تو ای هـاجر چهار ذبیـح        درود ما به تو ای مریـم چهار مسیح
سپهر نور فروز سه اختـر و یک مـاه        عجب نه خوانم اگر مادرت به ثارالله

سلام بر تو و ابناء و شوهرت، مادر        بـه عطر دامن عبّـاس پــرورت مادر
ادب  به قامت زهرایی ات قـیام کـند         وفا بـه غیـرت عـبّـاس تـو سـلام کند
سلام زینب کبـرا و حـضرت سجّـاد         به خـون پاک بنین تو  پاک مادر باد
اگر چه با همه گفتی کنیز زهـرایـی         به چـشـم آل محـمّد عــزیـز زهـرایی
توبعد فاطمه دربیت وحی فاطمه ای         تـو آسمان ادب را همیشه قــائـمه ای

عزا بگیر بقیع روضه خوان تو رفته        زبان بگیـر به شیون زبـان تـو رفته

صدای وای حسینش به گوش می آید         اگـرچه صـاحب آه و فغـان تو رفته

چهار قبر خیالی به خاک تو پیداست         نشانه هاست به جـا ونشان تو رفته

به یاد مـادر عشق وادب بــزن نـاله         شکـوه ناب ولا روح و جان تورفته

قسم  به نوحه ی زیبای برلبش، قلبم          تـپـیـده بـا غـم تو با روان تـو رفته

روان و روح تو و مادر وفاآنجاست         که روی نیـزه سـرِعاشقان تو رفته

سری به نیزه بلنداست وپای نی زینب        هـزار آه که بــا دشمـنان تــو رفــته

نوای بانوی احساس ذکرالعجل است         دعای ندبه بخوان ندبه خوان تو رفته